Nie wszyscy ludzie mają te szczęście, że mogą o sobie powiedzieć, iż mieli łatwe dzieciństwo. O niektórych osobach się mówi, że ich dzieciństwo było trudne. O tego rodzaju przypadkach nieraz również słyszymy w środkach masowego przekazu. Tak zwane trudne dzieciństwo zazwyczaj wiąże się z występowaniem w rodzinie jakiś patologii, aczkolwiek wcale nie musi to być reguła. Rodzina może być po prostu bardzo biedna i posiadać niezwykle skromne środki na utrzymanie, często nie wystarczające nawet na pokrycie podstawowych wydatków, nie mówiąc już nic o zapewnieniu dzieciom dostępu do jakiejś lepszej edukacji i tym podobne. Trudne dzieciństwo może również wiązać się z tym, że jakaś osoba spędziła je w domu dziecka, a to jednak zdecydowanie nie ułatwia startu w dorosłe życie. Na trudne dzieciństwo mogą mieć także wpływ różne ciężkie choroby, przez które przeszedł ktoś będąc dzieckiem. Ludzie mający na swoim konie trudne dzieciństwo zwykle są znacznie bardziej dojrzali psychicznie aniżeli ich rówieśnicy.

Kiedy używamy sformułowania „trudno i darmo”, mamy na myśli to, że coś jest konieczne do zrobienia, nawet jeśli komuś bardzo się nie chce tego robić albo nie jest to czynność o wykonywaniu której marzy. Jednak musi i nie ma wyjścia. Generalnie rozchodzi się tutaj o takie sytuacje, kiedy to okoliczności jakiejś sprawy są raczej nieprzychylne. Niekiedy takim niesprzyjającym okolicznościom sami jesteśmy winni, a niekiedy z kolei zupełnie nie mamy na nie wpływu. Dla przykładu synowi koleżanki nie bardzo chciało się przykładać do nauki. Koniec końców, stanęło na tym, że zupełnie zawalił trzy pod rząd ważne sprawdziany i dostał z nich jedynki. Koleżanka wówczas bardzo się na niego zeźliła, i powiedziała mu, że cóż, trudno i darmo, ale o oglądaniu telewizji przez najbliższy miesiąc będzie mógł sobie jedynie pomarzyć. Na osiedlu była awaria prądu. Osiedle spowiły ciemności. Nie było zatem innej rady. Trudno i darmo, ale trzeba było uzbroić się w cierpliwość i po prostu czekać, aż znowu włączą prąd.