O niektórych ludziach mówimy, że maja trudne charaktery. Wyrażając się o kimś w taki właśnie sposób mamy na myśli to, że jest to człowiek niełatwy we współżyciu na wszelakich płaszczyznach – dla przykłady czy to koleżeńskich, czy bardziej partnerskich. Człowiek z trudnym charakterem to człowiek, dogadanie się z którym przychodzi ciężko i wymaga wysiłku z naszej strony. A utrudnione kontakty wynikają zazwyczaj z tego, że taka osoba jest raczej skryta w sobie i generalnie nie lubi mówić, więc dowiedzenie się od niej czegokolwiek to prawdziwa droga przez mękę. Człowiek z trudnym charakterem często ma także poważny problem z pójściem na kompromis, zwykle jest uparty niczym osioł i bardzo często jest go do czegoś przekonać lub udowodnić mu, że nie ma racji, że się myli. Taki ktoś ma niestety dość zawężone horyzonty myślowe i nie potrafi kompletnie na nic spojrzeć z czyjegoś punktu widzenia. Często jest strasznym egoistą, zaś jedyną licząca się dla niego na świecie osobą jest oczywiście on sam.

Nie wszystko – jak wiadomo – jest ogólnie przystępne. Z reguły czynnikiem decydującym o ty, czy coś jest przystępne, czy też nie jest zdecydowanie czynnik finansowy. Wiadomo, że im więcej mamy pieniędzy, to na tym więcej rzeczy nas stać i możemy sobie na więcej pozwolić. Przy skromnych zasobach finansowych na rozrzutność nas po prostu nie stać. Coś trudno dostępnego to również cos takiego, czego nie ma, a żeby to gdzieś kupić, to trzeba naprawdę sporo się za tym nachodzić i szukać tego w różnych nietypowych miejscach.. doskonale wiedzą o tym dla przykładu kolekcjonerzy polujący na jakieś białe kruki. Coś trudno dostępnego zazwyczaj kojarzy nam się z towarem, o jaki na polskim rynku nie jest łatwo. Albo trzeba sprowadzać go z zagranicy na specjalne zamówienie, albo szukać choćby na serwisach aukcyjnych – innej możliwości, ażeby wejść w jego posiadanie po prostu nie ma. Trudno dostępnymi rzeczami mogą być dla przykładu jakieś nietypowe przyprawy kulinarne pochodzące z różnych zakątków świata.

Czym są wozy reporterskie? Każdy z nas o nich słyszał, a niekiedy i widział je własne oczy. Wozami reporterskimi poruszają się po danym mieście lub po całym kraju dziennikarze, ażeby móc przekazywać tak zwane transmisje na żywo. Takie wozy wypuszczane są w teren przez stacje telewizyjne oraz stacje radiowe. Bardzo łatwo je rozpoznać, albowiem są oznakowane – a uściślając, dokładnie obklejone i obmalowane logami stacji, do których przynależą. Nazywa się je zamiennie wozami transmisyjnymi. Wozem reporterskim może być zarówno samochód osobowy, jak i samochód typu ciężarowego. Najczęściej jednakże najlepiej się w tej roli sprawdzają typowe samochody terenowe. W naszym kraju największą liczbę wozów reporterskich posiada radiostacja RMF FM oraz dwie stacje telewizyjne – jest to telewizja publiczna czyli TVP, a oprócz niej również TVN. Wozami reporterskich jeżdżą reporterzy, aby swoim słuchaczom i widzom na bieżąco zdawać relacje z ciekawych wydarzeń oraz prezentować rozmowy z ciekawymi ludźmi.

W powiedzeniu „za mundurem panny sznurem” jest bardzo duże ziarno prawdy. Przyznać trzeba, że mężczyzna w mundurze prezentuje się naprawdę znakomicie i nic dziwnego w fakcie, że to się kobietom podoba. Cóż, prawda jest taka, że nie tylko faceci są wzrokowcami, babeczki też sobie czasem lubią popatrzeć. Mundur nadaje mężczyźnie swoistego szyku, poprawia jego wizerunek – przecież nie wszyscy faceci są przystojni, a za pomocą munduru naprawdę mogą takowe braki nadrobić. Nie da się oczywiście ukryć, że mimo wszystko w mundurach prezentują się najlepiej mężczyźni przystojni, wysocy, szczupli i ładnie zbudowani. Kobieta patrząca na takiego gościa momentalnie dostanie wytrzeszczu gałek ocznych, a jej ślinianki zaczną nieco intensywniej pracować – no taka jest prawda. Przystojny mężczyzna w mundurze robi piorunujące wręcz wrażenie na przedstawicielkach tak zwanej płci pięknej. I wcale nie muszą być one pannami, ale cóż, nie wszystkie powiedzenia trzeba traktować tak straszliwie dosłownie i na serio.

Niejednokrotnie zdarza nam się zwrócić komuś uwagę. Uwagę zwracamy innemu człowiekowi wówczas, kiedy coś w jego zachowaniu nam się nie podoba i uznajemy to za bardzo niestosowne. Bardzo często, o ile nie przede wszystkim, adresatami uwag są dzieci. Tych małych trzeba wiecznie pilnować i pouczać je, co im wolno, a czego nie wolno, więc zwracamy im na pewne kwestie uwagę. U dzieci starszych, wchodzących już właściwie w wiek młodzieżowy, dochodzą inne problemy związane z okresem dojrzewania. Zwrócenie uwagi takiej latorośli zwykle kończy się strzeleniem przez nią porządnego focha i obrazą majestatu. Także w szkołach nauczyciele zwracają swoim uczniom uwagi, jeśli ci nie zachowują się stosownie do instytucji, jaką jest szkoła właśnie. Zdarza nam się niekiedy zwrócić komuś obcemu uwagę, na przykład w zatłoczonym autobusie, kiedy kilkunastoletni młodzieniec siedzi wygodnie, a obok stoi staruszka, ledwo stoi, a młody nic, nawet nie drgnie. Zwrócenie komuś obcemu uwagi naraża nas na stek obelg.